W 1972 roku Fidel Castro upolował tutaj dwie kozice, które zabrał ze sobą później na Kubę. Ich szczyty majestatycznie dominują w panoramach widzianych z południowo-wschodniej Małopolski, a często nawet i z Podkarpacia. Ich główna grań – jakby na złość reszcie Tatr – położona jest pod kątem w stosunku do biegnącej w miarę równoleżnikowo grani Tatr Wysokich i Zachodnich. Poprowadzonych jest tutaj tylko kilkadziesiąt kilometrów szlaków (40-50), w porównaniu do ok. 900 kilometrów znakowanych tras w całych Tatrach (PL+SK)! Chciał(a)byś legalnie spędzić tu noc? Taką przygodę możesz przeżyć tylko w jedynym schronisku, na dodatek zlokalizowanym przy mało uczęszczanym szlaku. Mimo, że są nieodłączną częścią Tatr rozumianych jako jedno pasmo górskie, geologicznie, botanicznie, turystycznie a nawet krajobrazowo odróżniają się od swojego tatrzańskiego rodzeństwa. Zapraszam na opis niezwykłych, niezadeptanych, oraz jak na tatrzańskie warunki mało odkrytych i kameralnych Tatr Bielskich.
